Inderdaad, maar het is tevens makkelijk praten!
Al weken is Europa in de ban van de grote toestroom niet alleen Syrische vluchtelingen, maar tegelijkertijd ook van een steeds groter wordende groep economische vluchtelingen uit landen zoals Somalië. Een Duitse politieambtenaar in Berlijn deed deze week de uitspraak dat het enorme aantal vluchtelingen aldaar, voor ‘slechts’ 40% uit Syriërs zou bestaan.
Nu moet ik zeggen dat dit gegeven mij niet verbaast. Sterker nog, ik neem het ‘economische vluchtelingen’ niet eens kwalijk. U en ik zouden waarschijnlijk hetzelfde doen. En dat Angela Merkel misschien wat overhaast heeft geroepen dat iedere vluchteling welkom is in Duitsland, vergeef ik haar! Al was het maar omdat zij zelf ooit in een vergelijkbare positie heeft verkeerd.
Even wat feiten!
● Een Libanese minister zei afgelopen week dat hij verwacht dat 2% van de vluchtelingenstroom mogelijkerwijs bestaat uit terroristen, hetgeen zou betekenen dat er inmiddels al honderden in ons land verblijven. Dit lijkt realistisch, temeer omdat we inmiddels al hebben kunnen zien hoe makkelijk iemand aan een vals Syrisch paspoort kan komen.
● Europa spreekt nog lang niet met één tong over hoe met dit vluchtelingenprobleem om te gaan. Bijvoorbeeld landen zoals Hongarije en Slowakije voelen zich geenszins geroepen om een deel van de vluchtelingen op te vangen.
Vooral dit laatste legt het gebrek aan eensgezindheid in de EU bloot, iets waardoor we ons meer dan ooit moeten afvragen of dit gebrek aan samenwerking wel eens het failliet van de EU zou kunnen betekenen.
Naar mijn idee zullen de EU-landen tot één gemeenschappelijke aanpak moeten komen, namelijk:
Ten eerste zal de EU zo snel mogelijk ‘safe havens’ moeten creëren in Syrië, iets dat zonder inzet van Europese grondtroepen een illusie zal zijn en waarvan wij nu al weten dat onze aanwezigheid jarenlang zal duren.
Ten tweede zullen in de tussentijd de reeds aanwezige vluchtelingen eerlijk moeten verdeeld over Europa en zullen zij zo snel mogelijk moeten worden gescreend, waardoor zij die niet aan de vereisten voldoen direct kunnen (lees: moeten) worden uitgewezen.
Ten derde zal de EU – namens alle lidstaten – een grote pot geld t.b.v. ontwikkelingssamenwerking moeten creëren, waarvan slechts zgn. ‘safe havens’ en díe landen mogen profiteren, die democratische hervormingen in voldoende mate hebben doorgevoerd, dan wel bereid zijn om deze door te voeren.
Alleen dàn heeft de EU kans om te overleven. Sprekend voor mijzelf zie Ik het allemaal zeer somber in!